من و پیرمرد و کربلای معلی 

یکسال پیش بود

22 آبان 87

توی اتوبوس نشستم و یاری دیار کربلا شدم

اوایل که از سفر برگشتی تصاویر اینجوری تو ذهنت نقش بسته

شفاف مثل آینه

بال بال می زنی که بازم برگردی

حتی برای یک لحظه

با خودت میگی یکسال نشده بازم میرم کربلا

اما غافل از اینکه…

همین که بازم به این دنیای مادی خو کردی

کم کم خاطراتت رنگ میبازه

یادت میره که کجا بودی

چی شد

اون صحنه ها

اون تصاویری که که سعی می کردی همش رو به ذهنت بسپاری

میرن پس زمینه ذهنت

همونجا که روضه های کربلا هستش

یادت میره که باید عوض شده باشی

نمی دونم

شاید اون شبی که توی بین الحرمین نشسته بودم و داشتم این تصاویر رو ثبت می کردم به یاد این روز بودم

تصاویری که مات و مه آلود گرفته شدن

حیف

حیف که چند روزی بیشتر دووم نیاورد.

وقتی که پیرمرد 90 ساله همسفرت میشه

پیر مردی که یکسال نشده  بازم راهی کربلا میشه و بعد از اون بارش رو میبنده و از این دیار فانی پر میکشه

شاید بهترین نتیجه ای که برای کربلا رفتن با وجود بی لیاقتی خودت پیدا می کنی همین باشه

میبینی که واسطه بودی

تو رو به بهانه پیر مرد بردن کربلا که توام دلت خوش باشه

کاش بازم پیر مرد بود که حداقل به بهونه اون منم راه میدادن

هر چند نتونم اون کربلا رو نگهش بدارم .

نمیدونم برام دعا می کنه یا نه

ولی تنها امیدم به همون پیرغلام هستش

اینم آخرین تصویر از کربلا و پیر مرد که هر دوشون به خاطراتم پیوستن

پستهای مرتبط:

ای شه کرم

دل آرامم حسین بن علی علیه السلام

پ . ن

خیلی وقتا هست که بدم نماید کنار بکشم ، هر از گاهی پی نوشت می زنم که دیگر هیچ ،ولی فعلاً که نمی تونم

وقتی این هم لطف و محبت دوستان بزرگوار هستش.

من آن گدای پستم که آبرویم دادی

مرا ز خود دانستی تو رنگ و بویم دادی

برامون دعا کنید که لیاقت ادامه راه رو داشته باشیم .

یا علی