السلام علیک یا اباالحسن یا علی بن موسی الرضا (علیه السلام)

می گویند وقتی چشمان رائر کاظمین به دو گنبد طلائی خیره می شود، لب بی اختیار به لب بر میخورد و سلامی به گرمی آفتاب عراق نثار آنان میشود. تو در کاظمین هستی ولی دل در صحن جامع رضوی پرسه می زند! و تو در مقابل امامان کاظمین بسر میبری! اگر اینجا مشهد نیست و تو به حرم امام رضا نیامده ای، اما هیچ وقت تو مرتکب اشتباه نشدی و ضمیر نا خوآگاهت هیچگاه به بیراهه نمیرود. پس تو درست گفته ای اینجا مشهد است و همه چیزش بوی رضا میدهد! نه تنها گنبد و گلدسته که تمام معماری این فضا آشناست و بوی خاک مشهدالرضا را میدهد! نه تنها گنبد و گلدسته که تمام معماری این فضا آشناست و بوی خاک مشهد الرضا را میدهد. چون تو در مقابل پدر و پسر حضرت رضا ایستاده ای. حضرت موسی بن جعفر و حضرت جواد الائمه (علیهم السلام).
تو به قانون نسبیت لبخند میزنی و فرمول انیشتین را به بازی میگیری!
حالا احساس جوانی میکنی چرا که در بارگاه امامی ایستاده ای که در سن هشت سالگی به امامت رسیده است و در بیست و پنج سالگی با زهر متعصم عباسی و بدست ام الفضل به شهادت رسیده است و آنگاه است که زیر لب زمرمه میکنی:

یاجوادالائمه ادرکنی

به امید خاک بوسی حضرت عشق از ورودی باب المراد…

خاکسار کوی عشقت؛ علیرضا پورمشیر